Metoda PNF

Metoda PNF (Proprioceptiv Neuromuscular Facilitation) – czyli torowanie nerwowo-
mięśniowe. Podstawowym celem terapii jest praca nad funkcją, której chory potrzebuje. Siła
mięśni, zakres ruchu, co jest ważne w tradycyjnym postępowaniu terapeutycznym, jest tylko
środkiem do uzyskania celu, jakim jest funkcja. Koncepcja ta zaleca postrzeganie chorego w
sposób całościowy, wykorzystując do terapii silne i zdrowe regiony ciała.
Wykorzystanie w terapii najsprawniejszych rejonów ciała prowadzi do uzyskania aktywności
ruchowej w obszarach słabszych, bądź uszkodzonych. Istotą metody PNF jest maksymalne
pobudzenie receptorów znajdujących się w ciele oraz różnych sfer kory mózgowej, w celu
ułatwienia (torowania) ruchu w obszarze uszkodzonym.
Ruchy stosowane w tej metodzie są zgodne z naturalną pracą mięśni i stawów. Każdy ruch
odbywa się w trzech płaszczyznach, co wymusza zaangażowanie do pracy maksymalnej ilości
włókien mięśniowych. Wielokrotnie powtarzany ruch może spowodować utworzenie nowego
wzorca ruchowego, czyli przywrócić przewodnictwo nerwowe w uszkodzonym obszarze.
Terapia metodą PNF  postrzega pacjenta całościowo. Jest to metoda bezbolesna, wysoce
przebyte incydenty naczyniowe Ośrodkowego Układu Nerwowego w postaci udarów
niedokrwiennych oraz krwotocznych mózgu

Dotyczy
  • wszelkie choroby powodujące zaburzenia w utrzymywaniu równowagi
  • wszelkie choroby powodujące upośledzenie stereotypu chodu
  • stwardnienie rozsiane (SM)
  • pacjenci pooperacyjni, u których występują zaburzenia funkcji mięśni w postaci
    deficytu masy oraz siły mięśniowej
  • choroby mięśni szkieletowych (m.in. dystrofie,zaburzenia metaboliczne, zmiany
  • uszkodzenia tkanek miękkich aparatu ruchu: mięśni, ścięgien, więzadeł, torebek
  • zaburzenia tzw. propriocepcji jako następstwo doznanego urazu tkanek miękkich
  • zaburzenia tzw. propriocepcji jako następstwo doznanego urazu tkanek miękkich
  • zaburzenia prawidłowej postawy – reedukacja posturalna
  • bóle kręgosłupa segmentu szyjnego, piersiowego oraz lędźwiowo-krzyżowego
  • neuralgie nerwu trójdzielnego oraz twarzowego
  • zaburzenia funkcji wegetatywnych (oddychanie, połykanie, artykulacja)
  • leczenie stawów hypermobilnych – stabilizacje stawów kręgosłupa oraz kończyn

Bobath

Celem usprawniania według metody Bobath jest doprowadzenie pacjenta do maksymalnej samodzielności, na jaką pozwala uszkodzenie struktur Ośrodkowego Układu Nerwowego.

Terapeuta proponuje ćwiczenia dla całego ciała, a nie jedynie jego wybranych fragmentów, dzięki czemu pacjent jest dynamicznie aktywowany do udziału w terapii. Pomoc ze strony terapeuty należy dozować tak, aby zapewniała ona maksymalny, aktywny udział pacjenta w terapii, ale nie powodowała zbyt silnej, nieprawidłowej reakcji w wyniki wysiłku i stresu.

Głównymi założeniami metody Bobath są:
  • stosowanie odpowiednich technik postępowania, które wpłyną na obniżenie zbyt wysokiego napięcia mięśniowego lub podwyższenie zbyt niskiego napięcia mięśniowego,
  • hamowanie odruchów patologicznych,
  • wyzwalanie ruchów maksymalnie zbliżonych do ruchów fizjologicznych poprzez poprowadzenie i stymulację tych ruchów z punktów kontroli ruchu (m.in. głowy, obręczy barkowej, obręczy miedniczej),
  • przeniesienie zdobytych umiejętności ruchowych na aktywności dnia codziennego.